Sibutramina to lek, którego działanie opierało się na hamowaniu wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny w mózgu. Dzięki temu, pacjenci odczuwali zmniejszone łaknienie i szybsze uczucie sytości, co prowadziło do spożywania mniejszych porcji posiłków i w konsekwencji – do utraty wagi.
Dawkowanie sibutraminy było ustalane indywidualnie przez lekarza, jednak zazwyczaj rozpoczynano od dawki 10 mg raz dziennie, którą w razie potrzeby można było zwiększyć do 15 mg. Ważne jest, aby pamiętać, że sibutramina była lekiem wydawanym wyłącznie na receptę i stosowanym pod ścisłą kontrolą lekarską.
Lek (Meridia, Zelixa) był przeznaczony zarówno dla kobiet, jak i mężczyzn z nadwagą lub otyłością, u których inne metody leczenia, takie jak dieta i ćwiczenia fizyczne, okazały się niewystarczające. Sibutramina pomagała w leczeniu otyłości poprzez zmniejszenie apetytu, co ułatwiało kontrolę wagi.
Ze względu na wycofanie sibutraminy z obrotu, nie ma bezpośrednich analogów substancji czynnej dostępnych na rynku. Jednak pewne leki wykazywały podobny mechanizm działania w zakresie wpływu na neuroprzekaźniki w mózgu, choć nie były to identyczne związki chemiczne. Do tej grupy można zaliczyć:
Leki przeciwdepresyjne z grupy SNRI (inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny), takie jak wenlafaksyna.
Niektóre leki stosowane w leczeniu ADHD, wpływające na poziom noradrenaliny.
Leki działające na układ endokannabinoidowy, wpływające na apetyt.
Pod względem efektu, czyli zmniejszenia apetytu i wspomagania odchudzania, podobne działanie wykazują następujące preparaty:
Leki inkretynowe (np. Liraglutyd, semaglutyd) – stosowane w leczeniu cukrzycy typu 2, ale wykazujące także działanie odchudzające.
Orlistat – lek hamujący wchłanianie tłuszczów z pożywienia.